นิทานข้างเตียง


นิทานข้างเตียง


"เมื่อเสียงนิทานจากข้างเตียงดังขึ้น เสียงของความสุข
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆก็ดังขึ้นด้วยเช่นกัน"


เราเข้ามาในวันที่น้องลั้ลลา ต้องเข้าไปทำ MRI ในช่วงเย็น
จึงถูกสั่งให้งดอาหารมาตั้งแต่ 7 โมงเช้า ทำให้วันนี้ดูอ่อนเพลียกว่าทุกวัน
แม้ว่าน้องจะค่อนข้างกังวลกับการรอเข้าไปทำ MR Iแต่ก็ยังตั้งใจฟังนิทานที่เราเล่า
 และตั้งใจทำหุ่นกระดาษจากตัวละครในนิทานที่เราเล่าให้ฟังอย่างเต็มที่


"กระดุ๊กกระดิ๊ก กระด๊อกกระแด๊ก"
เสียงดิ้นของตั๊กแตน ที่มาของชื่อนิทานที่เรานำมาเล่าให้น้องฟัง
เป็นเรื่องราวของยายเช้าที่ชอบหาวปากกว้าง จนตั๊กแตนบินเข้าปาก
ยายเช้าจึงกินสัตว์ตัวอื่นเพื่อให้ตั๊กแตนหายไปแต่ก็ไม่เป็นผล


นอกจากนิทานเรื่องนี้จะสอนเรื่องสุขอนามัยให้กับเด็กๆ
อย่างการหาว ควรต้องปิดปากแล้ว
อีกนัยหนึ่งยังสอนให้เรารู้จักการแก้ปัญหาอย่างถูกต้อง
 ควรแก้ปัญหาที่ต้นเหตุไม่ใช่ที่ปลายเหตุ
และความเป็นเหตุเป็นผลที่เด็กๆ จะสามารถนำมาปรับใช้กับชีวิตประจำวันได้ด้วย


หลังจากนิทานจบลงแต่รอยยิ้มและความสุขที่เรามอบให้ผ่านนิทานยังคงอยู่
ในโลกแห่งความจริง เราไม่มีพลังวิเศษใดๆ อย่างในนิทาน
แต่เราเชื่อว่าความทุกข์ ความเศร้า ความกังวลที่น้องกำลังเผชิญ
สิ่งเหล่านั้นเราจะสามารถรักษาได้ด้วยกำลังใจ
เราเพียงแต่หวังว่าวันหนึ่งน้องจะได้นอนฟังนิทานในห้องนอน
ไม่ใช่นิทานจากข้างเตียงพยาบาลเหมือนอย่างเคย


เล่าเรื่องโดย ปัญนัชยา บุญญเสธ