เยี่ยมบ้านเพื่อบรรเทา

น้องพี อายุ 17 ปี ถ้าเทียบกับเด็กทั่วไปตอนนี้คงอยู่ในช่วงวัยรุ่น
ต้องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย
แต่ 17 ปีที่ผ่านมา จวบจนทั้งชีวิต
พีต้องใช้ชีวิตแบบเด็กน้อยคนนึง
ไม่สามารถสื่อสารออกมาเป็นคำพูดได้
ทำได้แค่เปล่งเสียงในลำคอ
และใช้สายตาพร้อมกับมือสองมือโบกไปมาบอกสิ่งที่ต้องการ
แต่พีมีอาการเกร็งทุกส่วนของร่างกาย
แขนขาไม่สามารถยืดออกสุด ด้วยเหตุนี้ทำให้
พีต้องใช้รถเข็นผู้ป่วยเพื่อช่วยในพยุงตัวให้นั่งได้
โดยมีคุณแม่อุ้มขึ้นลง และคอยป้อนข้าว อาบน้ำ
จนไปถึงการพาน้องพีออกไปเดินเล่น
แต่ด้วยความไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป
จึงมีสายตาแปลก ๆ บ้างก็มีคำพูดเชิงลบ
จนทำให้น้องพีไม่อยากออกจากบ้าน
คุณแม่จึงทำได้เพียงพาออกมานั่งหน้าบ้านแทน
แม้ร่างกายมีความบกพร่องแต่เด็กหนุ่มคนนี้ก็มีจิตใจ
และรับรู้ได้ถึงความจริงใจ
ทุกครั้งที่เจ้าหน้าที่กับคุณครูไปเยี่ยมที่บ้าน
น้องพีจะยิ้มหัวเราะชอบใจและ
ยื่นมือมาให้จับราวกับเด็กน้อยคนนึง
ไม่ง่ายเลยที่จะใช้ชีวิตเป็นเด็กตลอดไป
มีเพียงคุณแม่ที่รู้ใจน้องพีที่สุด
ซึ่งตอนนี้คุณแม่อายุ 47 ปี ยังไม่สามารถหางานทำได้
เพราะไม่มีใครดูแลน้องพีแทนได้
จนลูกชายคนกลางกำลังจะจบป.6
บอกคุณแม่ว่า "ผมไม่อยากเรียนแล้ว" คุณแม่จึงจะให้เรียนกศน.
และให้ช่วยดูน้องพีแทนคุณแม่
เพราะคุณแม่ตั้งใจไว้ว่าถึงตอนนั้นจะหางานทำ
เพื่อเลี้ยงดูครอบครัวต่อไป
โดยมีลูก ๆ คอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจ..